Top 10 erlendu plötur ársins 2008

Tv On The Radio - Dear science,
Bon Iver - For Emma, Forever Ago
Shearwater - rook
Mae Shi - Hlllyh
Fleet foxes - Fleet foxes
Cloud Cult - Feel Good Ghosts (Tea-Partying Through Tornadoes)
m83 - Saturdays = Youth
Beck - Modern Guilt
Ladytron - Velocifero
The Kooks - Konk

Born Ruffians

Fann Born Ruffians á pitchfork um daginn. Þessir strákar eru frá Toronto, Kanada og gáfu út sína fyrstu plötu, Red, Yellow & Bluesnemma á þessu ári. Minnir mig mikið á Clap Your Hands Say Yeah. Mikill ferskleiki og gleði á þessari plötu, sem fær ágætisdóma og alveg þess virði að kíkja á, þótt þeir séu ekki að gera neitt nýtt. Lykillög: I need a life, Foxes Mate for Life, Barnacle Goose, Badonkadonkey.

Emiliana Torrini

Nýja platan hennar lofar góðu eftir 2 hlustanir. Gun stendur strax uppúr sem eitt það svalasta lag sem ég hef heyrt í langan tíma.

Phosphorescent

Phosphorescent er einsmansband, skipað Mathew Houck. Hann kemur frá Ameríku og semur fallega tónlist. Hef bara hlustað á eina af plötunum hans; Pride sem kom út árið 2007 og verð hreinlega að gefa þessu tvo þumla. Fólk er að bera hann saman við Bob Dylan (nei), Netural Milk Hotel (nei) og Will Oldham (já). Hann er meðal annars að leika sér með strengi, munnhörpu, raddir (þó ekki á sama hátt og hinir sykursætu Fleet Foxes, hér er meira drama og drungi), píanó og tekst að búa til seiðandi ballöður úr þessu öllu saman. Hérna er hann einn með gítar með lagið Wolves af Pride:

Airwaves, dagur 4

Hélt ég myndi aldrei geta valið á milli Hafnarhússins eða Nasa. Að lokum varð Hafnarhúsið fyrir valinu. Þegar ég mætti voru Dikta að byrja sitt program, voru fínir. Flott band, söngvarinn með ótrúlega rödd. Toppurinn var þegar þeir tóku Breaking the Waves með Gordon Brown á skjánum með Ísland í greipum sér.
Næstir voru Boys in A Band. Hafði aldrei séð þá spila en heyrt gott um þá. Þeir voru fínir, kunna að rokka og eiga merkilega góð lög. Verð þó að setja útá fatasmekk þeirra, þeir eru svo sannarlega frá Færeyjum, en það leyfir þeim ekki að vera jafn ósvalir og The Hives eru svalir.
Næst var komið að CSS. Verð að viðurkenna að ég var með gríðarlegar væntingar fyrir þessa tónleika, kannski óraunhæfar, en þetta var nú einu sinni CSS. Fannst þau fara í gegnum þetta með hálfum hug, þetta var einsog hvert annað gig fyrir þau. það voru þrjú lög (Ayala, Lets make love and listen from above og Music is my hot, hot sex) sem björguðu þessu frá því að vera gríðarleg vonbrigði. Annað var algjör meðalmennska.
Endaði kvöldið á Vampire Weekend. Verð að segja að ég reyndi og reyndi að fíla þetta band og korter í Ariwaves hélt ég að þetta væri að koma. En þrjú lög með þeim á sviði voru nóg til að sannfæra mig um að þetta væri ekki að gera sig, fannst þetta bara leiðinlegt og fór heim, þreyttur en þokkalega sáttur, missti allavega ekki af miklu á Nasa skilst mér, maður hefði sennilega bara átt að vera á Tunglinu.

Airwaves, dagur 3

Föstudagurinn hófst á Organ. Sá Dýrðina spila þar, bandið sem Pitchfork hélt ekki vatni yfir í fyrra. Voru að gera ágætist mót, sjö á sviðinu, þar af tvær söngkonur sem gerði svolítið mikið fyrir bandið. Trommari var ótrúlega flottur. Fór því næst uppá 22 að sjá Yagya spila. Skemmtileg tilbreyting frá rokki & DJ setum seinustu daga. Ætla ekki einu sinni að reyna að skilgreina tónlistina sem hann spilar en þetta var mjög töff hjá honum, flottir taktar og loopur. Því næst var stefnan sett á Tunglið þar sem ég ætlaði að ná Familjen. Þegar ég er búinn að standa í mjög leiðinlegri Airwaves röð í meira en 10 mínútur og loksins að komast inn, kemur einn af Airwaves gaurunum og röflar e-ð um breytta dagskrá og hendir veggspjaldi uppá vegg. Þá var búið að færa Familjen til 00:00 og eyðilagði þetta svolítið kvöldið. Ákvað þarna að fara bara á Nasa og ná Retro Stefson. Húsið var nánast tómt þegar ég mætti á svæðið en um leið og þau byrjuðu að spila fór að bætast í hópinn og fljótlega var húsið smekkfullt. Retro Stefson voru ótrúlega góð, skemmtilega tónlist þar sem ægir saman stefnum úr öllum áttum og myndar skemmtilega heild. Eiginlega ótrúlegt að svona ungir krakkar geti samið svona vandaða tónlist. Næstir á sviðið á Nasa voru These New Puritans. Þarna var mættur á svæðið lélegasti og leiðinlegasti söngvari sem ég hef séð síðan ég sá söngvara The Teenagers syngja "Fuck Nicole" á seinustu Airwaves. Ég er nú yfirleitt mjög umburðalyndur gagnvart söngvurnum sem eru með öðruvísi/léglega rödd en þetta var slæmt. Taktanir hjá þeim voru í mörgum tilfellum mjög flottir og trommarinn flottur og þéttur. Löginn byrjuðu flest vel en náðu sér aldrei almennilega á flug og brotlentu svo um leið og söngvarinn opnaði munninn. Fór út í seinasta laginu og labbaði inní Hafnarhúsið og sá Munich taka eitt lag (skil ekki hvað er varið í þetta band) og keypti bjór í nesti fyrir röðina á Tunglinu.
Beið þar í röð í nákvæmlega 55 mínútur, fékk að heyra góðan part af settinu hjá Familjen þar og snerta rassinn á Kanada manni. Þegar ég loksins komst inn var Gus Gus með DJ set í gangi. Mun þéttari pakki í gangi þarna en á fimmtudeginum í Hafnarhúsinu. Náðu upp góðri stemmningu.
Næst var komið að Simian Mobil Disco (DJ set). Þetta var ágætis DJ sett en ekki mikið meira en það. Spilaði loopur af geisladiskum sem fengu mann til að dansa en ég hefði vilja (og bjóst við) sjá e-ð af SMD lögunum þarna.
Hápunktur kvöldisins: Retro Stefson.

Airwaves dagur 2, hluti 2

Byrjaði kvöldið í Hafnarhúsinu. Var sem betur fer mættur snemma því rétt rúmlega 8 byrjuðu the Mae Shi að spil, um 15 min á undan áætlun. Þessi tónleikar voru fyrsta váið á þessum Airwaves (og vonandi ekki það seinasta). Strákar sem vita alveg hvað þeir eru að gera, spila hrátt rokk og mikil læti í gangi. Voru líka mjög líflegir á sviðinu og leyfðu áhorfendum að vera með. Spiluðu í um 30 mínútur og í þessar 30 mínútur voru þeir besta band í heimi.
Næst var það Florence & the Machine. Þessi stelpa getur svo sannarlega sungið og tónlistin alveg hin hressasta. Þjóðlagaskotið popp rokk ef ég á að skilgreina þetta (hraðari lögin minntu mig á sons and daughters).

Fuck Buttons voru næstir á svið. Því miður þá er nafnið það eina svala við þetta bandi. Full einhæft og endurtekningasamt fyrir minn smekk, ekki mikið að gerast. Fannst einsog öll lögin væru e-ð sem væri kennt í raftónlist 101.

Svo var komið að GusGus. Þeir eru alltaf jafn svalir og komast einhvern veginn upp með allt. Voru flottir og skemmtilegir en stemmingin var samt einhvern vegin ekki alveg jafn brjáluð og maður hefði viljað, m.v. Gusgus a.m.k.

Ákvað að stinga af í seinasta laginu þeirra og fara yfir á Tunglið til að sjá FM Belfast sem ég hafði aldrei sé spila áður. Þau eru hress og með ótrúlega töff sviðsframkomu og nærveru. Skemmtilegur endir á skemmtilegu kvöldi.